IPv4 и IPv6 се две верзии на Интернет протоколот, кој е збир на правила кои регулираат како уредите комуницираат преку Интернет. IPv4 користи 32-битни адреси и може да поддржи до 4.3 милијарди уникатни адреси, додека IPv6 користи 128-битни адреси и може да поддржува речиси бесконечен број уникатни адреси.
IPv4 и IPv6 се двата протоколи што се користат за комуникација на интернет. IPv4 е постар протокол и користи 32-битно адресирање, што овозможува околу 4.3 милијарди уникатни адреси. IPv6 е поновиот протокол и користи 128-битно адресирање, што овозможува речиси бесконечен број уникатни адреси. Поедноставно кажано, IPv4 е како мал град со ограничен простор за куќи, додека IPv6 е како огромен град со бескраен простор за нови згради.
IPv4 и IPv6 се две верзии на Интернет протоколот (IP) кои се користат за идентификација на уреди поврзани на мрежа. IP е основен комуникациски протокол кој овозможува пренос на податоци преку интернет и е одговорен за рутирање на пакетите со податоци помеѓу уредите. IPv4 е постарата верзија на IP и се користи уште од раните денови на интернетот. Сепак, брзиот раст на интернетот доведе до исцрпување на IPv4 адресите, што го поттикна развојот на IPv6.
IPv4 адресите се 32-битни броеви кои се изразени во децимална нотација со точки, како што е 192.168.0.1. Овој формат овозможува околу 4.3 милијарди уникатни адреси, што можеби изгледа како многу, но не е доволно за поддршка на зголемениот број уреди кои се поврзани на интернет. IPv6, од друга страна, користи 128-битни адреси кои се изразени во хексадецимална нотација, одделени со две точки, како што е 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334. Овој формат овозможува речиси бесконечен број уникатни адреси, што значи дека секој уред може да има своја единствена IP адреса.
Разбирањето на разликите помеѓу IPv4 и IPv6 е важно за мрежните администратори, ИТ професионалците и секој што користи интернет. IPv6 нуди многу предности во однос на IPv4, вклучувајќи подобрена безбедност, подобри перформанси и поголем простор за адреси. Сепак, преминот од IPv4 на IPv6 не е секогаш едноставен и бара внимателно планирање и имплементација за да се осигура дека е направено правилно.
Што е Интернет протокол?
Интернет протокол (IP) е збир на правила што ја регулираат комуникацијата помеѓу уредите на мрежата. Тој е одговорен за рутирање на пакетите со податоци помеѓу уредите и обезбедување дека тие се испорачуваат до правилната дестинација. IP-адресите се користат за да се идентификуваат уредите на мрежата, што овозможува испраќање и примање податоци меѓу нив.
IPv4
IPv4 е четвртата верзија на Интернет протоколот и е најкористена верзија на Интернет денес. Користи 32-битен адресен систем, што значи дека достапни се само 4.3 милијарди уникатни IP адреси. Ова може да изгледа како многу, но со зголемениот број уреди кои се поврзани на Интернет, бројот на достапни IP адреси брзо истекува.
IPv6
IPv6 е шестата верзија на Интернет протоколот и е развиен како наследник на IPv4. Користи 128-битен адресен систем, што значи дека има 340 уникатни IP адреси на располагање. Ова е огромно зголемување во споредба со IPv4 и осигурува дека има доволно IP адреси за да се сместат сите уреди кои се моментално поврзани на Интернет, како и идните уреди.
IPv6 нуди и неколку други предности во однос на IPv4, вклучувајќи подобрена безбедност, подобри перформанси и поефикасно рутирање. Сепак, сите уреди и мрежи сè уште не поддржуваат IPv6, така што IPv4 сè уште е широко користен.
IP-адресите се напишани во различни формати во зависност од верзијата на Интернет протоколот што се користи. IPv4 адресите се напишани како низа од броеви одделени со точки, додека IPv6 адресите се напишани како алфанумерички секвенци одделени со две точки.
Накратко, Интернет протоколот е збир на правила што ја регулираат комуникацијата помеѓу уредите на мрежата. IPv4 и IPv6 се две верзии на Интернет протоколот, при што IPv6 нуди неколку предности во однос на IPv4, вклучувајќи и поголем број достапни IP адреси.
IPv4
IPv4, или Интернет протокол верзија 4, е протокол што се користи за комуникација преку Интернет. Тоа е четвртата верзија на Интернет протоколот (IP) и се уште е широко користен денес.
Една од клучните карактеристики на IPv4 е неговата употреба на 32-битни адреси, што овозможува максимум 4.3 милијарди уникатни IP адреси. Меѓутоа, со зголемениот број уреди поврзани на Интернет, адресниот простор обезбеден од IPv4 стана недоволен.
IPv4 адресите се претставени со точка-децимална нотација, каде што има четири делови од броеви одделени со точки. Секој дел може да има вредност помеѓу 0 и 255. На пример, 192.168.1.1 е вообичаена IPv4 адреса што се користи за локални мрежи.
IPv4 обезбедува голем број важни функции за мрежната комуникација, вклучувајќи рутирање, фрагментација и квалитет на услугата. Исто така, вклучува поддршка за протоколи како TCP и Internet Protocol Security (IPSec), кои обезбедуваат шифрирање, автентикација и други безбедносни карактеристики.
Сепак, IPv4 има некои ограничувања кои станаа поочигледни како што растеше Интернетот. Едно од овие ограничувања е просторот за адреси, што доведе до развој на техники како превод на мрежни адреси (NAT) и подмрежи за да се помогне во зачувувањето на адресите.
IPv4, исто така, има одредени безбедносни пропусти, како што е недостатокот на вградено шифрирање и автентикација. Ова доведе до развој на дополнителни протоколи како IPSec за обезбедување на овие карактеристики.
Генерално, IPv4 одигра клучна улога во развојот на Интернет, но неговите ограничувања доведоа до развој на понови протоколи како IPv6.
IPv6
IPv6 е најновата верзија на Интернет протоколот (IP) и е дизајниран да го замени IPv4. Таа беше развиена од Работната група за Интернет инженерство (IETF) за да се справи со исцрпувањето на IPv4 адресите и да обезбеди побезбеден и ефикасен протокол за иднината на интернетот.
Една од најзначајните разлики помеѓу IPv6 и IPv4 е големината на IP адресата. IPv6 користи 128-битна хексадецимална адреса, која обезбедува многу поголем адресен простор од 32-битната адреса што се користи во IPv4. Ова овозможува практично неограничен број уникатни IP адреси, што овозможува да се додели единствена адреса на секој уред на планетата.
IPv6 вклучува и неколку нови функции кои не се присутни во IPv4. Една од овие карактеристики е автоматската конфигурација, која им овозможува на уредите автоматски да ги конфигурираат сопствените IP адреси без потреба од DHCP сервер. Друга карактеристика е фрагментацијата на пакетите, со која се справува домаќинот што испраќа наместо мрежата. Ова го намалува оптоварувањето на рутерите и ги подобрува перформансите на мрежата.
IPv6, исто така, вклучува поддршка за записи DNS, протокол за управување со интернет група, Discovery за мултикаст слушатели и многу други протоколи кои не беа достапни во IPv4. Ова го олеснува развојот на нови апликации и услуги кои ги користат овие карактеристики.
Една од најголемите придобивки на IPv6 е неговата компатибилност со мобилни уреди. Со порастот на паметните телефони и другите мобилни уреди, станува сè поважно да се има протокол што може да се справи со уникатните барања на овие уреди. IPv6 обезбедува поддршка за мобилни мрежи и може да се користи за безбедно и ефикасно поврзување на уредите на интернет.
Генерално, IPv6 е значително подобрување во однос на IPv4 и обезбедува побезбеден, ефикасен и скалабилен протокол за иднината на интернетот. Иако сè уште треба да се решат некои проблеми со компатибилноста, придобивките од IPv6 се јасни и се очекува тој да стане стандарден протокол за јавна употреба во блиска иднина.
Повеќе читање
IPv4 и IPv6 се двете верзии на Интернет протокол (IP) што се користат за идентификација на уреди на мрежа. IPv4 е 32-битен систем кој користи низа од броеви одделени со точки за да создаде уникатни адреси, додека IPv6 е 128-битен систем кој користи алфанумерички секвенци одделени со две точки за да создаде единствени адреси. IPv6 овозможува практично неограничено снабдување со уникатни адреси, додека IPv4 има ограничена понуда од приближно 4.3 милијарди уникатни адреси. (извор: TechRadar, AVG, Ifивотен пат, TechTarget, Hostinger)
Поврзани термини за Интернет вмрежување