DNS مخفف Domain Name System است. این سیستمی است که نام دامنه های قابل خواندن برای انسان (مانند www.google.com) به آدرس‌های IP (مانند 216.58.194.174) که رایانه‌ها می‌توانند آنها را بفهمند و برای اتصال به وب‌سایت‌ها و سایر خدمات اینترنتی استفاده کنند.
DNS مخفف Domain Name System است. مثل دفترچه تلفن برای اینترنت است. هنگامی که یک آدرس وب سایت را در مرورگر خود تایپ می کنید، سیستم DNS آن نام را می گیرد و آن را به یک آدرس IP منحصر به فرد ترجمه می کند که سروری را که وب سایت در آن میزبانی شده است، شناسایی می کند. این به رایانه شما اجازه می دهد تا به سرور مناسب متصل شود و وب سایتی را که می خواهید ببینید نمایش دهد.
سیستم نام دامنه (DNS) یکی از اجزای حیاتی اینترنت است که مسئول ترجمه نام دامنه به آدرس های IP است. آدرس های IP مقادیر عددی هستند که دستگاه های متصل به اینترنت را شناسایی می کنند. DNS به عنوان دفترچه تلفن اینترنت عمل می‌کند و به کاربران اجازه می‌دهد به‌جای به خاطر سپردن آدرس‌های IP، از طریق نام دامنه به اطلاعات آنلاین دسترسی داشته باشند.
DNS یک سیستم توزیع شده است که توسط شبکه ای از سرورها مدیریت می شود. هنگامی که یک کاربر یک نام دامنه را در مرورگر وب خود تایپ می کند، مرورگر درخواستی را به یک حل کننده DNS ارسال می کند، که سپس یک سری از سرورهای DNS را پرس و جو می کند تا آدرس IP مرتبط با نام دامنه را پیدا کند. این فرآیند در چند میلی ثانیه اتفاق می افتد و به کاربران اجازه می دهد تا به سرعت و کارآمد به صفحات وب دسترسی داشته باشند. در حالی که DNS ممکن است مفهومی ساده به نظر برسد، اما بخش مهمی از زیرساخت اینترنت است که کاربران را قادر می‌سازد به اطلاعات و خدمات آنلاین دسترسی داشته باشند.
DNS چیست؟
DNS مخفف Domain Name System است و در اصل دفترچه تلفن اینترنت است. این یک پایگاه داده توزیع شده است که نام های دامنه قابل خواندن توسط انسان، مانند WWW.googleگفتمان، به آدرس های IP قابل خواندن توسط ماشین، مانند 172.217.6.110. DNS یکی از اجزای حیاتی اینترنت است، زیرا کاربران را قادر می سازد بدون نیاز به یادآوری آدرس های IP به وب سایت ها و سایر منابع اینترنتی دسترسی داشته باشند.
مبانی DNS
در ابتدایی ترین سطح خود، DNS سیستمی است که نام دامنه ها را به آدرس های IP نگاشت می کند. هنگامی که کاربر یک URL را در مرورگر وب خود وارد می کند، مرورگر یک درخواست DNS را به سرور DNS ارسال می کند و از آن می خواهد که نام دامنه را به یک آدرس IP ترجمه کند. سپس سرور DNS با آدرس IP مربوطه پاسخ می دهد و به مرورگر اجازه می دهد به وب سرور میزبان وب سایت متصل شود.
چگونه DNS کار می کند
DNS با استفاده از یک سیستم سلسله مراتبی از سرورها برای ذخیره و توزیع اطلاعات در مورد نام دامنه و آدرس های IP کار می کند. در بالای سلسله مراتب سرورهای ریشه قرار دارند که اطلاعات مربوط به دامنه های سطح بالا (TLD) مانند .com، .org و .net را ذخیره می کنند. در زیر سرورهای ریشه، سرورهای نام TLD قرار دارند که اطلاعات مربوط به نام دامنه را در هر TLD ذخیره می کنند.
هنگامی که یک پرس و جو DNS ساخته می شود، ابتدا به یک سرور DNS بازگشتی ارسال می شود که به عنوان یک واسطه بین رایانه کاربر و سرور DNS معتبر برای دامنه مورد نظر عمل می کند. سرور DNS بازگشتی پرس و جو را به سرورهای ریشه می فرستد که با آدرس IP سرور نام TLD برای دامنه پاسخ می دهند. سپس سرور DNS بازگشتی درخواست را به سرور نام TLD می فرستد، که با آدرس IP سرور نام معتبر دامنه پاسخ می دهد. در نهایت، سرور DNS بازگشتی درخواست را به سرور نام معتبر ارسال می کند، که با آدرس IP سرور وب میزبان وب سایت پاسخ می دهد.
اجزای DNS
DNS چندین مؤلفه دارد، از جمله:
- سرور DNS: رایانه ای که نرم افزار DNS را اجرا می کند و به پرسش های DNS پاسخ می دهد.
- حل‌کننده DNS: برنامه‌ای است که روی رایانه کاربر اجرا می‌شود و درخواست‌های DNS را به سرورهای DNS ارسال می‌کند.
- حافظه پنهان DNS: یک منطقه ذخیره سازی موقت در رایانه کاربر یا سرور DNS که اطلاعات DNS اخیراً دسترسی یافته را برای سرعت بخشیدن به درخواست های آینده ذخیره می کند.
- سوابق منابع DNS: اطلاعات ذخیره شده در DNS که نام دامنه ها را به آدرس های IP نگاشت می کند و اطلاعات دیگری در مورد دامنه ارائه می دهد.
- پرس و جو DNS: درخواست اطلاعات در مورد نام دامنه یا آدرس IP.
- وضوح DNS: فرآیند ترجمه نام دامنه به آدرس IP.
- Caching: فرآیند ذخیره موقت اطلاعات DNS برای سرعت بخشیدن به پرس و جوهای آینده.
در نتیجه، DNS یک جزء حیاتی از اینترنت است که کاربران را قادر می سازد بدون نیاز به یادآوری آدرس های IP به وب سایت ها و سایر منابع اینترنتی دسترسی داشته باشند. این با استفاده از یک سیستم سلسله مراتبی از سرورها برای ذخیره و توزیع اطلاعات در مورد نام دامنه و آدرس های IP کار می کند و دارای چندین مؤلفه از جمله سرورهای DNS، حل کننده ها، کش ها، سوابق منابع، پرس و جوها و وضوح است.
امنیت DNS
امنیت DNS یک جنبه مهم از DNS است که یکپارچگی و محرمانه بودن زیرساخت DNS را تضمین می کند. امنیت DNS شامل تکنیک ها و پروتکل های مختلفی است که برای محافظت از زیرساخت DNS در برابر تهدیدات امنیتی مختلف استفاده می شود. در این بخش، برخی از تهدیدات امنیتی رایج مرتبط با DNS و تکنیک های مورد استفاده برای کاهش آنها را مورد بحث قرار خواهیم داد.
DNS Spoofing
DNS Spoofing نوعی حمله است که در آن مهاجم تلاش می کند پرس و جوهای DNS را به یک وب سایت مخرب هدایت کند. مهاجم می تواند با اصلاح حافظه پنهان DNS یا با به خطر انداختن سرور DNS به این مهم دست یابد. از DNS Spoofing می توان برای سرقت اطلاعات حساس مانند رمز عبور، شماره کارت اعتباری و سایر اطلاعات شخصی استفاده کرد. برای جلوگیری از جعل DNS، توصیه می شود از DNSSEC استفاده کنید که پروتکلی است که احراز هویت پاسخ های DNS را فراهم می کند.
DNS Tunneling
DNS Tunneling تکنیکی است که توسط مهاجمان برای دور زدن فایروال ها و سایر اقدامات امنیتی استفاده می شود. در DNS Tunneling، مهاجم داده ها را در پرس و جوها و پاسخ های DNS رمزگذاری می کند و سپس آنها را به یک سرور راه دور ارسال می کند. تونل DNS را می توان برای استخراج داده ها از شبکه های در معرض خطر یا ایجاد ارتباط با یک سرور فرمان و کنترل استفاده کرد. برای جلوگیری از تونل DNS، توصیه می شود از نرم افزار آنتی ویروس استفاده کنید که می تواند ترافیک DNS مخرب را شناسایی و مسدود کند.
DNS Cache مسمومیت
DNS Cache Poisoning نوعی حمله است که در آن مهاجم حافظه پنهان DNS را دستکاری می کند تا پرس و جوهای DNS را به یک وب سایت مخرب هدایت کند. DNS Cache Poisoning می تواند برای سرقت اطلاعات حساس یا انتشار بدافزار استفاده شود. برای جلوگیری از مسمومیت کش DNS، توصیه می شود از DNSSEC استفاده کنید که احراز هویت پاسخ های DNS را فراهم می کند.
به طور کلی، آگاهی از نگرانی های امنیتی مرتبط با DNS و استفاده از تکنیک ها و پروتکل های مناسب برای کاهش آن مهم است. جعل DNS، DNS Tunneling و DNS Cache Poisoning تنها تعدادی از تهدیدات امنیتی رایج هستند که می توانند زیرساخت DNS را تحت تأثیر قرار دهند. با اجرای اقدامات امنیتی مناسب، مانند استفاده از نرم افزار DNSSEC و آنتی ویروس، سازمان ها می توانند از خود در برابر این تهدیدات محافظت کنند و از یکپارچگی و محرمانه بودن زیرساخت DNS خود اطمینان حاصل کنند.
پیکربندی DNS
پیکربندی DNS جنبه مهمی از مدیریت شبکه است که شامل راه اندازی و مدیریت سرورهای DNS و سرویس گیرندگان DNS است. سرورهای DNS و کلاینت ها با هم کار می کنند تا نام دامنه را به آدرس های IP ترجمه کنند و بالعکس. این بخش در مورد پیکربندی سرور DNS و سرویس گیرنده بحث خواهد کرد.
پیکربندی سرور DNS
سرورهای DNS مسئول مدیریت وضوح نام دامنه برای یک شبکه هستند. موارد زیر برخی از جنبه های کلیدی پیکربندی سرور DNS هستند:
-
پیکربندی آدرس IP: سرورهای DNS را می توان با یک آدرس IP ثابت یا یک آدرس IP پویا که از طریق DHCP به دست می آید پیکربندی کرد. یک آدرس IP ثابت برای سرورهای DNS که نیاز به ارائه وضوح نام دامنه ثابت دارند توصیه می شود.
-
پیکربندی منطقه: سرورهای DNS معمولاً با یک یا چند ناحیه پیکربندی می‌شوند که حاوی اطلاعاتی در مورد نام دامنه و آدرس‌های IP است که سرور مسئول حل آنها است. پیکربندی Zone شامل ایجاد و مدیریت فایل‌های Zone است که حاوی این اطلاعات هستند.
-
پیکربندی حمل و نقل: سرورهای DNS را می توان به گونه ای پیکربندی کرد که پرس و جوها را به سایر سرورهای DNS ارسال کنند، در صورتی که نتوانند نام دامنه را به صورت محلی حل کنند. این برای شبکه هایی که چندین سرور DNS دارند مفید است.
پیکربندی سرویس گیرنده DNS
کلاینت های DNS مسئول ارسال درخواست های حل نام دامنه به سرورهای DNS هستند. در زیر برخی از جنبه های کلیدی پیکربندی سرویس گیرنده DNS آمده است:
-
پیکربندی آدرس IP: کلاینت های DNS را می توان با یک آدرس IP ثابت یا یک آدرس IP پویا که از طریق DHCP به دست می آید پیکربندی کرد. یک آدرس IP ثابت برای مشتریان DNS که نیاز به ارائه وضوح نام دامنه ثابت دارند توصیه می شود.
-
پیکربندی ترتیب رزولوشن نام: کلاینت های DNS را می توان با یک ترتیب تفکیک نام پیکربندی کرد که ترتیب ارسال درخواست های حل نام دامنه را به سرورهای DNS تعیین می کند. این برای شبکه هایی که چندین سرور DNS دارند مفید است.
-
پیکربندی IPv4 و IPv6: کلاینت های DNS را می توان برای استفاده از IPv4 یا IPv6 برای وضوح نام دامنه پیکربندی کرد. توصیه می شود هر دو IPv4 و IPv6 را برای حداکثر سازگاری پیکربندی کنید.
در نتیجه، پیکربندی DNS شامل راه اندازی و مدیریت سرورها و مشتریان DNS برای اطمینان از وضوح کارآمد نام دامنه است. پیکربندی سرور DNS شامل آدرس IP، منطقه و پیکربندی ارسال است، در حالی که پیکربندی سرویس گیرنده DNS شامل آدرس IP، ترتیب تفکیک نام و پیکربندی IPv4/IPv6 است.
عیب یابی DNS
عیب یابی DNS می تواند یک کار چالش برانگیز باشد، اما با ابزارها و تکنیک های مناسب، می توان آن را به راحتی انجام داد. در این بخش، برخی از خطاهای رایج DNS و ابزارهایی را که می‌توان برای رفع اشکال استفاده کرد، مورد بحث قرار خواهیم داد.
خطاهای رایج DNS
پیام خطا: سرور DNS پاسخ نمی دهد
این پیغام خطا معمولاً نشان می دهد که سرور DNS قابل دسترسی نیست یا پاسخ نمی دهد. ممکن است به دلیل مشکل خود سرور DNS، اتصال شبکه یا پیکربندی مشتری باشد. برای رفع این مشکل می توانید موارد زیر را امتحان کنید:
- اتصال شبکه را بررسی کنید
- وضعیت سرور DNS را بررسی کنید
- پیکربندی سرویس گیرنده DNS را بررسی کنید
- سعی کنید از سرور DNS دیگری استفاده کنید
پیام خطا: جستجوی DNS ناموفق بود
این پیام خطا نشان می دهد که سرویس گیرنده DNS قادر به حل نام دامنه نیست. ممکن است به دلیل مشکل در سرور DNS، پیکربندی مشتری یا نام دامنه باشد. برای رفع این مشکل می توانید موارد زیر را امتحان کنید:
- وضعیت سرور DNS را بررسی کنید
- پیکربندی سرویس گیرنده DNS را بررسی کنید
- سعی کنید از سرور DNS دیگری استفاده کنید
- سوابق منبع DNS نام دامنه (SOA، MX، و غیره) را بررسی کنید.
ابزارهای اشکال زدایی DNS
خط فرمان
Command Prompt را می توان برای انجام کارهای مختلف مرتبط با DNS، مانند جستجو در سرورهای DNS، شستشوی کش DNS و موارد دیگر استفاده کرد. برای استفاده از Command Prompt برای عیب یابی DNS، می توانید از دستورات زیر استفاده کنید:
- nslookup: از این دستور می توان برای پرس و جو از سرورهای DNS و بازیابی اطلاعات در مورد نام دامنه، آدرس IP و موارد دیگر استفاده کرد.
- ipconfig /flushdns: از این دستور می توان برای شستشوی کش DNS در ماشین کلاینت استفاده کرد.
- ping: از این دستور می توان برای تست اتصال شبکه و بررسی اینکه آیا سرور DNS قابل دسترسی است استفاده کرد.
تجزیه و تحلیل ترافیک DNS
تجزیه و تحلیل ترافیک DNS می تواند برای نظارت بر ترافیک DNS و شناسایی هر گونه مشکل یا ناهنجاری استفاده شود. ابزارهایی مانند Wireshark را می توان برای ضبط و تجزیه و تحلیل ترافیک DNS استفاده کرد. این می تواند به شناسایی مشکلاتی مانند خرابی رزولوشن DNS، مسمومیت کش DNS و موارد دیگر کمک کند.
ابزار جستجوی DNS
از ابزار جستجوی DNS می توان برای انجام جستجوهای DNS و بازیابی اطلاعات در مورد نام دامنه، آدرس IP و موارد دیگر استفاده کرد. برخی از ابزارهای محبوب جستجوی DNS عبارتند از:
- Google عمومی DNS: این یک سرویس رایگان و عمومی DNS است که توسط Google. می توان از آن برای انجام جستجوهای DNS و حل نام دامنه استفاده کرد.
- Resolver: این یک کتابخانه حل‌کننده DNS است که می‌توان از آن برای انجام جستجوهای DNS به صورت برنامه‌نویسی استفاده کرد.
- مرورگرهای وب: اکثر مرورگرهای وب مدرن دارای قابلیت جستجوی DNS داخلی هستند که می تواند برای حل نام دامنه استفاده شود.
زمان برای زندگی (TTL)
مقدار Time to Live (TTL) مشخص می کند که یک رکورد DNS چه مدت باید قبل از انقضا در حافظه پنهان بماند. اگر مقدار TTL بیش از حد بالا تنظیم شود، می تواند منجر به ذخیره اطلاعات قدیمی برای مدت طولانی شود. برای جلوگیری از این مشکل، توصیه می شود مقدار TTL را به طور مناسب بر اساس میزان استفاده از رکورد تنظیم کنید.
DNSSEC
DNSSEC (برنامه های امنیتی سیستم نام دامنه) یک پروتکل امنیتی است که می تواند برای محافظت در برابر حملات DNS مانند مسمومیت حافظه پنهان استفاده شود. از امضای دیجیتال برای تأیید صحت سوابق منابع DNS استفاده می کند. برای فعال کردن DNSSEC، سرور DNS و مشتری باید از آن پشتیبانی کنند.
فایل میزبان
از فایل Hosts می توان برای نادیده گرفتن فرآیند حل DNS و نگاشت دستی نام دامنه به آدرس های IP استفاده کرد. این می تواند برای آزمایش یا برای دسترسی به وب سایت هایی که توسط سرور DNS مسدود شده اند مفید باشد. با این حال، اگر به درستی استفاده نشود، می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. توصیه می شود از فایل Hosts با احتیاط استفاده کنید.
در پایان، عیب یابی DNS می تواند یک کار پیچیده باشد، اما با ابزارها و تکنیک های مناسب، می توان آن را به طور موثر انجام داد. با درک خطاهای رایج DNS و استفاده از ابزارهای مناسب، می توانید هر مشکلی را که پیش می آید به سرعت شناسایی و برطرف کنید.
بیشتر بخوانید
DNS مخفف Domain Name System است. این یک سیستم نامگذاری سلسله مراتبی و توزیع شده برای رایانه ها، خدمات و سایر منابع در اینترنت یا سایر شبکه های پروتکل اینترنت (IP) است (منبع: ویکیپدیا). DNS مانند دفترچه تلفن اینترنت عمل می کند و نام های دامنه قابل خواندن توسط انسان را ترجمه می کند google.com به آدرس های IP عددی قابل خواندن توسط کامپیوتر مانند 172.217.9.238 (منبع: CloudFlare را).
شرایط شبکه های مرتبط